Na stronie nowe fotosy, a przy okazji aktualizacja mapy.Ostatnie dni w Azji:
Foto: Bye Bye Asia, Gooday Australia
19.3.16
sobota, 19 marca 2016
Na stronie nowe fotosy, a przy okazji aktualizacja mapy.Ostatnie dni w Azji:
środa, 2 marca 2016
 |
| Kochanie kup mi slonia! |
W ogóle to to Kuala Lumpur jakieś dziwne jest. Pełno imigrantów :P Pewnie zabierają biednym białasom pracę. Gdyby wylądował tu jakiś członek Młodzieży Wszechpolskiej, dostałby zapewne zawału lub stanów lękowych. Chińczycy, Hindusi, czarnoskórzy Malezyjczycy. Multikulti pełną gębą!
Nadszedł wielki dzień przylotu. Justyna wylądowała w Kuala Lumpur w sumie po 30 h podróży. Polskim Busem z Poznania do Berlina, z Berlina lot do Stambułu i potem do Malezji. Do tego biedna nie była nigdy wcześniej w Azji. Czekał ją spory szok. Oprócz jet laga spowodowanego różnicą czasu (7 godzin) doszedł szok kulturowy. Wielkie, nowoczesne miasto, Hindusi, Chińczycy inne jedzenie. Wszystko inne! Dochodziła do siebie przez dwa dni albo i więcej. Na szczęście miała ze sobą napój, który ułatwiał aklimatyzację.
Sam przyjazd Justyny był dosyć spontaniczną decyzją i sama nie wiedziała do końca dokąd leci. Na moje pytanie „może nas odwiedzisz?”, odpowiedziała „dobra!”. Zaskoczyła mnie tak szybką i do tego twierdzącą odpowiedzią. Pozostało tylko wymyślić, dokąd pojedziemy. Jej rodzina wpadła w panikę, że na Filipiny. Nie wiem czemu w sumie, ja tam nie mam żadnych złych skojarzeń z tym krajem. Dopiero niedawno zajrzałam na stronę MSZ i przeczytałam, że odradzają z powodu porwań i jakichś zamieszek. Ale to informacja z 2014 roku, więc kto by się tam przejmował.
Najbliżsi wyposażyli Justynę w milion złotych rad. Między innymi, żeby nie jadła w ulicznych garkuchniach ani nie piła nic z lodem. Oczywiście pierwszego dnia oba zakazy zostały złamane i Justyna przeszła kulinarny chrzest. Przeżyła bez uszczerbku na zdrowiu i urodzie.
 |
| Restauracja pierwsza klasa |
Dzień po jej przylocie wybrałyśmy się na samodzielna wycieczkę do Petronas Towers i na stare miasto. Generalnie wszędzie poruszam się z Bartkiem, i z rzadka zapuszczam się na eskapady dłuższe niż do sklepu za rogiem. Nie muszę się przejmować kierunkami, bo Bartek połknął kiedyś GPS i zawsze wie dokąd iść. Byłyśmy z siebie wielce dumne, że się nie zgubiłyśmy. Zaopatrzone w papierową mapę, wspierałyśmy się maps.me i mapkami rozlokowanymi w Chinatown. Dotarłyśmy też do Ogrodu Botanicznego, który odwiedziłam z Bartkiem 6 lat temu. Niestety nogi wchodziły nam do d…znaczy byłyśmy zmęczone, i na zwiedzanie nie wystarczyło nam sił.
Po dwóch nocach w Kuala Lumpur nadszedł czas na główną atrakcję, czyli Filipiny.
Polecieliśmy na Cebu i prosto z lotniska pojechaliśmy do upatrzonego przeze mnie hostelu (o zgrozo!). Trafiliśmy do kołchozu z łóżkami jak w nocnym pociągu, a po wycieczce do przystani Justyna bała się wyjść na ulicę. Cóż, nawet mnie (bądź co bądź, doświadczonego podróżnika) Cebu trochę przygnębiło Przynajmniej ta część, w której się zatrzymaliśmy.
Na szczęście im dalej na Filipinach tym lepiej. Z Cebu popłynęliśmy na sławną Alona Beach na Panglao.
Z trudem znaleźliśmy nocleg, który mieścił się w naszym budżecie. Na szczęście okazał się całkiem trafny, wszędzie blisko. Szczególnie na plażę (jakieś 50 m) . Jedynym jego mankamentem byli goście. Codziennie ktoś inny. W kolejności wpadli do nas : wielki karaluch, mniejszy karaluch, pająk i stonoga. Jak już zaaklimatyzowaliśmy się w naszym gniazdku i zszedł z nas pierwszy szok i lekkie rozczarowanie mogliśmy cieszyć się tym, co na Filipinach najlepsze : palmami i plażą. Postanowiliśmy nie być, aż tak bardzo leniwymi bułami i pozwiedzać co nieco.
 |
| Dream team |
Z trudem znaleźliśmy nocleg, który mieścił się w naszym budżecie. Na szczęście okazał się całkiem trafny, wszędzie blisko. Szczególnie na plażę (jakieś 50 m) . Jedynym jego mankamentem byli goście. Codziennie ktoś inny. W kolejności wpadli do nas : wielki karaluch, mniejszy karaluch, pająk i stonoga. Jak już zaaklimatyzowaliśmy się w naszym gniazdku i zszedł z nas pierwszy szok i lekkie rozczarowanie mogliśmy cieszyć się tym, co na Filipinach najlepsze : palmami i plażą. Postanowiliśmy nie być, aż tak bardzo leniwymi bułami i pozwiedzać co nieco.
Na pierwszy ogień poszła wyspa Bohol. Słynie z wyraków upiorów i Czekoladowych Wzgórz. Wyraki to takie małe stworki, przypominające małpki, ale małpkami nie są. Bardziej jak Gollum z Władcy Pierścieni, albo Yoda z Gwiezdnych Wojen.
A Czekoladowe Wzgórza, ku naszemu rozczarowaniu nie były z czekolady – nie dało się ich zjeść. Mieliśmy pogodowego pecha, bo był to jedyny dzień deszczowy przez cały nasz pobyt na Filipinach. W drodze na Czekoladowe Wzgórza przemokliśmy do suchej nitki, do tego widok zasnuwały chmury. Niczym zmokłe kury czekaliśmy, aż przestanie padać i będzie można zjechać na dół. Uciekliśmy ze wzgórz i pojechaliśmy obejrzeć najstraszniejszy most wiszący w tej części świata.
Całkiem spoko i faktycznie niezbyt przyjemnie się po nim chodzi. Do mojej listy lęków (ciemności, zakręty i robaki) mogę dodać też bambusowe wiszące mosty.
Muszę wspomnieć, że naszą wycieczkę odbyliśmy na skuterkach. Trochę się bałam, czy Justyna nie rzuci sprzętu i nie ucieknie z krzykiem, po tym jak dozna kontaktu z azjatyckimi kierowcami. Tak jednak się nie stało. Po pierwszych niepewnych kilometrach, rozhulała się na tyle, żeby rozpędzić swoją maszynę d 80 km/h.
 |
My Precioussss |
Całkiem spoko i faktycznie niezbyt przyjemnie się po nim chodzi. Do mojej listy lęków (ciemności, zakręty i robaki) mogę dodać też bambusowe wiszące mosty.
Muszę wspomnieć, że naszą wycieczkę odbyliśmy na skuterkach. Trochę się bałam, czy Justyna nie rzuci sprzętu i nie ucieknie z krzykiem, po tym jak dozna kontaktu z azjatyckimi kierowcami. Tak jednak się nie stało. Po pierwszych niepewnych kilometrach, rozhulała się na tyle, żeby rozpędzić swoją maszynę d 80 km/h.
Alona jest okupowana przez różnej maści naganiaczy, którzy sto razy dziennie oferują wycieczki. Powinniśmy mieć koszulki z napisem „no, thank you”. Jeśli ktoś sto razy cię pyta czy może jednak wycieczka, to w końcu się zgodzisz. Wykazaliśmy się jednak wielkim sprytem i pojawiliśmy się na plaży z rana (wycieczki odbywają się codziennie, wypływa kilkanaście łódek). Dzięki temu Justyna wytargowała najniższą cenę jaką się chyba dało. Poświęcenie to było nie lada, ponieważ rejs zaczynał się o 6 rano. Delfiny, snurkowanie z żółwiami i Virgin Island. Co tu dużo mówić. Było jak w katalogu. Piękny wschód słońca, pogoda idealna, delfinów mnóstwo. Rewelacja. Prawdziwe wakacje od wakacji!
 |
| Halo mamo! |
 |
| Virgin Island |
Po wyturystowaniu się na Panglao ruszyliśmy zaznać trochę spokoju. Moje „planowanie” filipińskich wakacji ograniczyło się do Boholu. Potem do akcji wkroczył Bartek. Wykonałam outsourcing. W końcu Bartek jest logistykiem i zna się na rzeczy, a ja jestem na urlopie i nie będę się zajmować zarządzaniem. Jestem jak Bill Gates czy inny Steve Jobs. Zatrudniam ludzi mądrych, żeby mówili mi co mam robić. Bardzo dobrze mu to wszystko wyszło muszę przyznać. Tylko średnio dwa razy dziennie słyszałam zarzut, że to ja miałam wymyślać rozrywki.
Justyna wytargowała łódkę na Siquijor. Była dwa razy tańsza niż prom, co nas nie zdziwiło a w sumie powinno. Łódka wysadziła nas na bezludnej plaży, do tego był odpływ i całkiem spory kawałek musieliśmy przejść przez wodę. Oczywiście z plecakami na plecach. Dobrze, że nie zabraliśmy walizek na kółkach! Jak już wytarabaniliśmy się na brzeg i do asfaltu, czekał na nas tricykl. Kierowca oczywiście oczekiwał absurdalnie wysokiej kwoty za przejazd i nie chciał się nawet targować. Zaczekaliśmy na miejscowy transporty (jeepney), bo potem w kolejnej miejscowości jechać tricyklem już za rozsądną cenę.
Po raz kolejny mieliśmy problem ze znalezieniem noclegu. Przeczłapaliśmy wzdłuż pół wioski i wszystko było zajęte. Przewypaśne beach resorty za śmieszną kasę przeszły nam koło nosa. Znaleźliśmy w końcu miejsce do spania. I tak zakotwiczyliśmy na kilka dni w Casa Miranda. Sympatyczny rodzinny guest house. Na śniadanie jajecznica i duuuża kawa, wszystko z widokiem na morze. Cisza i spokój, żadnych chińskich turystów czy podstarzałych Europejczyków z filipińskimi „żonami”. Leniwe plażowanie i wycieczka skuterkami po wyspie. Naszym dylematem było głównie to, o której idziemy na plażę i co zjemy na kolację.
 |
| I co dalej? |
 |
| Cogito ergo sum |
 |
| Co by tu... |
W każdym razie Piramida Wellnesu Dana faktycznie istniała i ją minęłyśmy. Dan zaproponował nam pokój w super cenie, pojechał nawet z nami po Bartka i nasze plecaki. W ogóle cała wioska to kolonia amerykańskich emerytów. Bartek czekał na nas w Forest Campie, a że nie było zasięgu to nie dostał smsa, że już po niego jedziemy. Nie było nas z półtorej godziny i zdążył już się zestresować, co powie mojej mamie. Justyna, ja i wioska w dżungli to nie jest dobre połączenie. Bardzo się uradował na nasz widok. Przez cały wieczór zmuszałyśmy go do chwalenia nas, jakie to jesteśmy zaradne i jaki to super nocleg ma dzięki nam.
Rano wybraliśmy się na trekking asfaltem do wodospadu. Było potwornie gorąco i wilgotność powietrza sięgała chyba 120%, szło się ciężko. Nasza kondycja nie poprawiła się w podróży ani o jotę. Justyna też stękała, że gorąco i dlaczego pod górkę. By dotrzeć do samego wodospadu trzeba było zejść w dół po zylionie schodów i przeprawić się ze trzy razy przez strumyk. A potem był piękny widok.
Nasza piramida znajdowała się w totalnej wiosce, jedynie z tzw. „gównosklepami” i powstał problem co z obiadem. Zagadałam do pani, która wydała mi się właścicielką piramidy, czy wie gdzie to można coś zjeść. „Omójboże! Nie jedliście lanczu! Ja wam zaraz coś ugotuję! Chodźcie, chodźcie”. Trochę nas zaskoczyła i skrępowała ta spontaniczna chęć nakarmienia nas. Przy czym okazało się, że pani jest tu na wakacjach od…kwietnia. Nawpychała w nas mnóstwo jedzenia i nie mogliśmy się ruszyć przez całe popołudnie. Nagotowała mnóstwo ryżu z różniastymi warzywami. Jedyne co rozpoznaliśmy to dynia i ogórek. Było nam bardzo przykro, że nie byliśmy w stanie odwdzięczyć się w żaden sposób. Pozmywaliśmy tylko po sobie naczynia.
Wróciliśmy do Damaguete z nadzieją na wypożyczenie skuterków na kilka dni i objechania sobie ciekawego fragmentu wyspy. Los chciał inaczej. Filipińczycy mają wyspiarskie podejście do biznesu. Na nasze pytania czy mają jakieś skutery, odpowiadali bardzo pokrętnie i bez konkretów. Olaliśmy więc temat i pojechaliśmy na kolejną rajską plażę.
 |
| Pomidor! |
Filipiny
Filipiny polecają się na wakacje. Jeśli chcecie odpocząć od codzienności i szarości to Filipiny idealnie się do tego nadają. O bezludności Filipin można zapomnieć, i jeśli chcecie eksplorować dziewicze plaże to pozostało jedynie lecieć w kosmos (choć i tam są pewnie chińskie wycieczki). Są miejsca imprezowe i bardziej turystyczne, jak i spokojne niezatłoczone dobre do relaksu. Jest trochę nowocześnie i trochę azjatycko.
Oczywiście to biedny kraj z całą masą problemów gospodarczych i społecznych. Bezdomność, żebrzące dzieci na ulicach, bieda czy niesprawiedliwy podział dóbr. Mnie najbardziej raziła wszechobecna i akceptowalna prostytucja. Filipiny to kraj bardzo religijny, obnoszący się ze swoją wiarą. W każdej byle wiosce kościół: baptyści, zielonoświątkowcy czy Świadkowie Jehowy. Ale jakoś nie mają problemu ze sprzedawaniem swoich żon i córek podstarzałym białasom. Za 1000 peso ( 25 euro!!!) można mieć całodniową „eskortę”. Filipiny to dość popularne miejsce dla Amerykanów, którzy osiedlają się tu na emeryturze. Budują domy, prowadzą jakieś biznesy i mają filipińskie „żony”. Niektórzy wysyłają je nawet na studia pielęgniarskie, żeby mieć fachową opiekę na starość. Jak dla mnie, ohyda.
Jestem zdecydowaną przeciwniczką tzw. „biedaturystyki”, nie robimy zdjęć slumsom, żebrakom czy sierotkom. To wszystko są żywi ludzie, ich dramaty i uważam, że bardzo nie na miejscu jest strzelanie fotek, by się na tym lansować. Warto znać drugą, niezbyt sympatyczną stronę turystyki, i starać się w miarę rozsądnie uczestniczyć w tym wszystkim. Czy myślicie, że wasze zdjęcie biednej sierotki coś zmieni? Znajomi na fejsie pokiwają ze smutkiem głową, westchną „oj tak” i dalej będą oglądać „Na Wspólnej” i pobiegną do H&Mu po tanią koszulkę uszytą przez kambodżańskie dziecko. Takie traktowanie dramatów ludzkich sprzyja tylko tabloidyzacji problemu. Ludzie epatują zdjęciami biedy i pokazują jacy są wrażliwi. A klikalność postu na fejsbuniu wzrasta. Myślę, że od takich historii są profesjonalni działacze, dziennikarze czy reportażyści. Opiszą problem z lepszym skutkiem niż samozwańczy „podróżnik”, co oderwał swoje dupsko od fotela w korpo i myśli, że odkrywa Amerykę i zbawia świat. Lepiej zrobić coś innego np. to: KIVA
Link do zdjec z Filipin https://goo.gl/photos/DEaZinuift6tim8d9
Link do zdjec z Filipin https://goo.gl/photos/DEaZinuift6tim8d9
No drugs only hugs
2.3.16
