Grexit
Trasę mamy wytyczoną do Meteorów. Sympatyczny camping z basenem jest nagrodą po ciężkiej trasie. Bartek jak zwykle ułożył najlepszą z najlepszych. Czyli same zakręty. I nikt na nie powiedział, że w Grecji taaaakie góry! Ale warto było się pomęczyć, bo widoki przepiękne. I pobiliśmy chyba swój rekord wysokości - 1690 m n.p m.!
Zostajemy tam kolejny dzień. Odpoczynek i trochę zwiedzania nam się należy. Meteory robią wrażenie. Pierwotnie nie było do nich dostępu, i wszystko czego potrzebowali mnisi do życia, wciągane było na linach. Dziś do monastyrów prowadzą drogi. Bardzo kręte i malownicze. Odpoczywam od jazdy, więc jedziemy motocyklem Bartka.
Wieczorem czeka nas miła niespodzianka. Kolega, który nas ugościł w Wałbrzychu, zmierza z bratem na Korfu. Udało im się dotrzeć na camping. Reszta wieczoru upływa w bardzo przyjemnej atmosferze. Skutkuje to tym, że zamiast o 6 rano wstajemy o 8 :)
Ruszamy do Salonik. Przejazd przez miasto jest jak zwykle atrakcją. Zamiast u hosta z Couchsurfingu ostatecznie lądujemy na campingu 30 km od miasta. Kolejny dzień upływa nam w drodze do Fanari. Niezbyt przyjemny camping. Dlatego następnego dnia ewakuujemy się do pobliskiego Aleksandropolis. Naokoło zawsze bliżej. Czyli z 80 km robi się 120. Ale co tam. Na campingu przy plaży zbieramy siły na Turcję.
Grecja to dziwny kraj. Niby w Unii (która kojarzy się z jakimś tam porządkiem), ale nie do końca. Trochę porządku, trochę bałaganu. Tego drugiego jednak więcej ;)
W czasie naszego kilkudniowego pobytu rozpoczął się kryzys (z naszego powodu? :)). Już w Albanii, napotkani Polacy, przestrzegali przed problemem z wypłatami z bankomatu. Nic takiego nie zauważyliśmy. Do czasu.
Potrzebna nam była gotówka na wizy tureckie. Odstaliśmy w kolejce do bankomatu godzinę. Każdy wypłacał z minimum trzech różnych kart. Nikt się jednak nie denerwował. Wszyscy sobie wesoło rozmawiali, zagadywali nas skąd jesteśmy i dokąd jedziemy. Pieniądze udało nam się wypłacić, w banknotach po 20 Euro.
Bez większych problemów pokonaliśmy granicę z Turcją. To też granica Unii, i trochę dziwnie się czuliśmy gdy wokół wojsko z kałachami.
Do Stambułu wiedzie całkiem dobrej jakości, dwupasmowa droga.
A w Stambule... Cóż. Jestem z siebie i z Bartka bardzo dumna. Przejechać do centrum 15 milionowego miasta,gdzie kierowcy jeżdżą jak jeżdżą. To naprawdę niezły wyczyn! Biedny Europejczyk nie jest w stanie ogarnąć tego co się dzieje na drogach. Nie umiem tego z niczym porównać. Było mnóstwo emocji, 300% koncentracji i dojechaliśmy do celu.
Instalujemy się w hostelu i szybki spacer. Trwa akurat ramadan, co oznacza całodzienny post dla muzułmanina. Na placu przy Błękitnym Meczecie, zebrał się tłum mieszkańców, by wspólnie z rodzinami celebrować pierwszy posiłek-iftar. Jest gwarno, kolorowo i przyjemnie. Prawdziwy kebab u prawdziwego Turka i można iść spać.
Stambuł mnie zachwycił. Do tego stopnia, że zostajemy jeden dzień dłużej niż planowaliśmy. Te kolory, klimat, zapachy i dźwięki naprawdę wciągają. I nie ukrywam, że brakowało mi trochę dużego miasta.
0 komentarze:
Prześlij komentarz